წუხელ თოვდა,

ნეტავ ჩემთან რად არ გაჩნდი,

გენახე და ძილში თბილად დაგეხურე…

მე ავდექი პირველ თოვლზე განთიადში

და ვეძებდი შენს პატარა ნაფეხურებს.

* * *

დაეყარა სახლებზე და ვერის გზაზე

თოვლი, თეთრად დასახული,

ასე თეთრად, გულუბრყვილოდ ჰყვავის ასე

იმერეთში ტყემლის ხეზე გაზაფხული.

* * *

ჰყვავის ასე,

და განთიადს მიხალისებს

ეს ზამთარიც, დეკემბერში თოვლის ხვავი,

ის თბილისის ხეივნებში კიპარისებს

იმერულად გამოასხამს ტყემლის ყვავილს.

* * *

დგას ბუჩქები ვერის ბაღში, შემკრთალები,

ზედ თოვლია თუ ფრიალი ფაფანაკთა?

ანდა იქნებ ავჭალიდან თეთრ კარვებით

ადგა ჯარი და თბილისში დაბანაკდა?!

* * *

რა თოვლია!

შენობებს და ბაღში ხარდანს

ფარავს თეთრად დასახული…

ეს პირველი თოვაც ისე გამეხარდა,

როგორც გუშინ მიხაროდა გაზაფხული.

* * *

მიხარია

ცხელ ზაფხულის დაბრუნებაც,

წვიმაც, ქარიც უსაქმურად დანაბერი…

ბევრი კარგი რამ სცოდნია ამ ბუნებას,

მაგრამ, კარგო, შენისთანა არაფერი!