გრიგოლ ჯულუხიძე – „მიძღვნა”

სული კაცის

ცხადად მოსჩანს

და მზე წვეთავს

ხმაში -

ცისფერ ყანწით

მამულს ლოცავს

მამისტოლა ბავშვი,

ღვინოს?

არა,

სევდით მთვრალი

საწამლავსაც დალევს -

სტკივა ძმა და

მეგობარი

ანგელოზის თვალებს.

მზე ტატნობზე

მაინც მიწვა -

დარდიანი ვხდები…

ენატრება თურმე მიწას

გაფრენილი ფრთებიც.

და გულიდან

ხსოვნას არ ვშლი, -

ვუვლი ცრემლის წყაროს;

სევდის ჩიტი,

სევდის ბაღში,

სევდიანად გალობს.

 

კომენტარის დატოვება

თქვენი ელფოსტის მისამართი გამოქვეყნებული არ იყო. აუცილებელი ველები მონიშნულია *

შეგიძლიათ გამოიყენოთ ეს HTML ტეგები და ატრიბუტები: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>