ამონარიდი ნოდარ დუმბაძის “უცხოეთში წასვლის წინ წასაკითხი ნოველებიდან”
” – ერთი ყავა თუ შეიძლება კიდევ,ვიოლა, – შეუკვეთა თათიამ და განაგრძო:
- ჭურში ვზივართ,გენაცვალე.ევროპას ყავით უდგას სული,აბა,ჩვენ რომ მივუსხდებით მაგიდას ღორებივით და ვშთანთქავთ; ეს კატლეტიო,საცივიო,მწვადიო,ტოლმაო,სუკიო,შემწვარი სულგუნიო,ბორშჩიო,ჭყინტი ლობიოო…
მუშტისხელა ნერწყვი გადავყლაპე და თათიას მუდარით სავსე თვალები მივაშტერე – გეყოფა,ნუ შემშლი ჭკუაზე-მეთქი.თათია განაგრძობდა:
- ეჰ,ევროპა,ევროპა.შეხვალ კაფეში,გენაცვალე, და სადაა პური? – ეს უკვე ზედმეტი იყო.
პურის ხსენებაზე ენაზე დამბლა დამეცა,კისრის ძარღვები დაწყვეტამდე დამეჭიმა და პავლოვისეული რეფლექსები ერთად ებრდღვნენ ჩემს ლიმფურ თუ სანერწყვე ჯირკვლებს.
- ამიტომ არიან,გენაცვალე,ტანადები და ფეხადები,ნახე ბარდო,ნახე სილვანა,ნახე მერილინ მონრო და სოფია ლორენი, – თქვა ლულუმ,მერე ცარიელ თეფშზე ნეკით შეაგროვა ნამცხვრის ნამცეცები და მორიდებულად ჩაიყარა პირში.
- ცივილიზაცია,გენაცვალე,ცივილიზაცია…. როდის მივალთ იქამდე,პაპუასები ვართ,ნამდვილი პაპუასები,როგორც მიკლუხო მაკლაი იტყოდა,მაკლაი,პაპუა…
- პური! – დავიკვნესე მე.
- რა?! – მკითხა გაკვირვებულმა ვიოლამ.
- პატარა ნაჭერი პური და ყველი,თორემ გული წამივა,მშიერი ვარ წამოსული.
სალონში უკმაყოფილო და დამცინავი ჩურჩული ატყდა.ვიოლა სამზარეულოში გავიდა და იქიდან გამხმარი პურის ყუა და გაქვავებული ყველის ნაჭერი გამომიტანა.
- უკაცრავად,თენგიზ,სადილი არ გაგვიკეთებია,არც მეგონა…
- რას ამბობ,ვიოლა! – დავამშვიდე მე და პურს ვებრდღვენი”. – (ავტორი გენია.ჯი)