„ჩვენ ძლიერ გვიყვარს ლიტერატურა, და თქვენგან… განსხვავებით… სიკვდილისაც ნაკლებად გვეშინია, რადგან მრავალჯერ მოვმკვდარვართ და ყველაფერი, აჰ, ყველაფერი გამოგვიცდია – მეფედ ვყოფილვართ, სიკეთისათვის ხმლით გვიბრძოლია, ხან დაფნა დაგვიდგამს თავზე; ხანაც – ეკალი. სქელი ხალიჩაც გაუშლიათ ჩვენს სავალ გზაზე, ყვავილმოყრილი, და ნაკვერცხლებზეც შიშველ ფეხისგულებით გვივლია… ქარაფშუტულად გვიქაქანია, მოცლილნი, ენას ვატლიკინებდით და ესეც მომხდარა, ბაგედახშულთ, უთქმელთ, დიდხანს გვიტარებია უცხო საიდუმლო, ეჰ, ის ხმაური მაინც გვესმოდა… და ბევრი, ბევრი სიცოცხლე გვინდოდა, ბევრნაირი. სხვადასხვა… და ჩვენ-ჩვენს ოთახებში, მაგიდისაკენ თავდახრილნი, ათასნაირი სიკვდილით მოვმკდარვართ – ზღვაში ჩავძირულვართ, ქუსლში დავჭრილვართ, გილიოტინაზე ავსულვართ, ფატერაკგადახდილნი საწოლში მშვიდად გარდავცვლილვართ, დავღუპულვართ გარშემორტყმულნი, კატისტვალება ვაჟკაცი – ელ სორდოს გვერდით. სხვაც მოგვიკლავს და მერე – გვინანია, ოოო, რა უცნაურად, როგორ… მიწისთვის გვიკოცნია და მისი წმიდათაწმიდა ნამცეცები აგვყოლია ტუჩზე, შურის საძიებლად ავმხედრებულვართ, გვივლია, გვივლია, გვიწანწალნია დაკლაკნილ გზებზე. წვიმა გვინახავს. ჰეე, ბევრნაირი… და ისევ დავბოდიალობთ ქვეყნად, ამ დალოცვილი დედამიწის ზურგზე, რა არ გადაგვხდენია და ღმერთო ჩემო, სულ რომ არაფერი, რამდენი ქალი გვყვარებია, ვინაა ჩვენთან მარანია და ტენორიო, რადგან მთავარი დონ ჟუანები – ეს ჩვენა ვართ, მე და რომელიმე კლიმი – დონ ჟუან მკითხველიოები. ჰეი, ვინ არ გვყვარებია, რანაირიღა ქალი – ნატაშა, ლალი, პირველ სამ წიგნში თავდავიწყებით, მეოთხეში კი, რა ვქნა და – აღარ. სონეჩკა მყვარებია, უსპეტაკესი, ლაფში ამოსვრილი. ტონკა, უტყვი, უთქმელი, შორეული და მაინც ისე, ისე ახლობელი… ემე ტანატოგენოსი – ყველაზე მტკივნეულად და ემა ბოვარიც კი, ის საძაგელი… ანტონია, ჩემი საბრალო, ყველაზე უცნაურად, ყველაზე მწვავედ; და სელინა, კვამლში აცეკვებული… კლაუდია, ქალბატონი შოშა ოო, ამაყი და პილარი; ოღონდ ტერნერა, საშიშ წკვარამში, იმ ბოლის სუნით… და მზია, მზია ჭინჭარაული, ხევსურის ქალი. ეჰ, მე კი არა, კიბეს, კედელს და სკივრსაც უყვარდა და ვინ იცის, კიდევ რამდენი… სად არ ვყოფილვარ, რა არ მომივლია. გაღუნული დანით – მაჩეტეთი ეკლიანი ბუჩქები – კაატინგა მიკაფია. ოკეანეში თეთრ მტრედს დავდევდი. მგონი, მიყვარდა. მთათა მწვერვალზე მიოცნებია და ამისათვის ოო, როგორ ვუწამებივართ. კატას ცხრა სიცოცხლე აქვს. მე კი, ვისაც ასე მიყვარს ყოველივე ეს, ჰეე, რამდენი, რამდენნაირი სიცოცხლე მინახავს და თქვენ კი… ინტერვიუერებს, გაინტერესებთ, რამდენ წუთს ვკარგავ ცერმიშელის რიგში, მე კი სწორედ მაშინ, ვინ იცის, სად და როგორ დავბოდიალობ – დიდებული რამაა თვალი, მაგრამ სულ სხვაა ფანტაზია, ასყურა და ასთვალიანი, და კაცი ვერ იტყვის, თუ ვინაა ჭეშმარიტად ნამყოფი პერუსა და ნიგერიაში, მე თუ რომელიმე ჩიბუხგაყრილი ლოცმანი, რომელმაც გემით მთელი მსოფლიო შემოიარა…”

P.S. ჩვენდა სამწუხაროდ, წავიდა ის დრო, როდესაც კითხვას მიატოვებდნენ ხოლმე ყველაზე საინტერესო ადგილას, რათა სიხარული გამოეზოგათ! აქვე დავესესხები გამოჩენილ ქართველ პოეტს – ტარიელ ჭანტურიას, რომელმაც თავის ერთ-ერთ წიგნში დაწერა: „ყოველ ეპოქას ჰყავდა თავისი დიდი ტირანები, დიდი მწერლები და… დიდი მკითხველები!..” (ავტორი გენია.ჯი)