ამონარიდები ვასილ ბარნოვის მოთხრობიდან – “გველის ზეიმი”
” – შენც შეგინიშნია ეს საკვირველი ამბავი? ჩაჰხედავ ადამიანს თვალებში და შემოგანათებს იქიდან რომელიმე მხეცი,ან მფრინველი თუ ქვეწარმავალი.დაინახავ ხანდისხან ანგელოსსაც,ნათელის შვილს,ციაგის მოტრფიალეს; თვით სიბრძნეც შემოგხედავს,ღრმად გამჭვრეტელი ან სახიერება,კეთილის რამ ტბა,მაგრამ იშვიათად,ათასში ერთხელ.უფრო ხშირად – რაღაც პირუტყვი”. – (ვტორი გენია.ჯი)
* * *
“ხეც ყოველ გაზაფხულზე იმოსება ფოთლებით,მაგრამ მხოლოდ გულუბრყვილოს ეგონება,იგივე ფოთლებიაო ის.არა,ისინი მოისპნენ,მტვერს განერთხნენ,ნიადაგს შეერივნენ მიწის შვილები”.
* * *
“მაინც რა ბევრი უნდა ადამიანის კმაყოფილებას? ლუკმა პური,ბინა უყვედრი და კეთილი გული”. – (ავტორი გენია.ჯი)
* * *
” – თავის შეკავება,ზომიერება… აბა ერთი სცადე! ადვილად იტყვის ენა”.
* * *
” – უცოლო კაცი ცალმხრივია,არ არის სრული,ვერ იტყვის,ნამდვილი მოქალაქე ვარო.
- რატომ?
- იმიტომ,რომ ვერ ასრულებს მოვალეობას: ვერ უზრდის ხალხს შვილს,ვერ ეხმარება ერის გამრავლების აუცილებლობას; იქნება ცხოვრებისა ეშინიან და მისთვის გაუმარტოვებია თავი,ხოლო მშიშარა რა ვაჟკაცია,რა მოქალაქე?! იქნება ისეთი თავმოყვარეა,რომ არ უნდა თავი შეივიწროვოს ვისთვისმე,არც საყვარელი არსებისათვის; მხოლოდ თავის თავზედ მზრუნველი აბა რა მამულისშვილობას გასწევს”.
* * *
“ცოდვაა,კაცზედ აუგი სთქვა,აქაო-და შენზედ ცუდ შთაბეჭდილებას ახდენს ის: მისი საქმებით შეაფასე ადამიანი; ნაყოფით იცნობების ხეხილი”.