ამონარიდები დიმიტრი წიკლაურის მოთხრობიდან – „ვალენტის შვებულება”
„დრო თიხის ასწლოვან დოქებს ამსხვრევს და, მით უმეტეს, რა მოუვა ადამიანთა ურთიერთობებს, რამდენ ბზარს დაამჩნევს ცხოვრება, რომელიც გამოცდილი აუდიტორია, ყოველთვის მიგითითებს შეცდომებზე, მაგრამ არასოდეს გიჩვენებს სწორ გზას”. – (ავტორი გენია.ჯი)
* * *
„სახელის მოხვეჭას ჯობს, კაცმა ცხოვრება უცნობად განვლოს, რადგან ვინც ისტორიას შერჩა, ჩამოუკრეფავ ნაყოფს დაემსგავსა, რომელიც ტოტებზევე შეჭკნა”.
* * *
„ყოველი ჩვენთაგანი ღირშესანიშნავია, მინდა გითხრათ!”
* * *
„როცა კაცი გულისსწორს კარგავს, ცხოვრებას თავისი ოცნებების სასაფლაოზე აგრძელებს”.
* * *
„ყოველი ადამიანი თავისი თავისთვის ცენტრალური ფიგურაა და სულაც არ არის საჭირო, საზოგადოება განსაზღვრავდეს ასე”. – (ავტორი გენია.ჯი)
* * *
„რახან დავიბადე, რაიმე მნიშვნელოვანიც უნდა შევქმნა”.
* * *
„არიან ადამიანები, რომელთანაც არაფერი გინდა გქონდეს საერთო, მაგრამ ყოველდღიურობა გაიძულებს იურთიერთო”.
* * *
„ცხოვრება უგრძესი ჩიხია, სადაც კაცმა არ იცის, რა გამოუხტება, მაგრამ იმ მიზეზით, რომ გზას მაინც ვაგრძელებთ, გვგონია, რომ სადღაც გაგვიყვანს”.
* * *
„ყველაზე ძნელად ხომ იმას ჰპოვებ, რაც ცხვირწინა გაქვს, სინამდვილეს კი სხვა სცენაზე გაჰყავხარ”.
* * *
„ბავშვობა მინდვრებზე ნავარდს ჰგავს, ნიავთან თრობას, სიბერე უღრან ტყეში სიარულს, მოლიპულ ბილიკებზე ფორთხვას, გაუმდნარი თოვლი ქვად რომ ქცეულა, ყინულით დაფარული ხეშეში კუნძები კი ფეხქვეშ გედება”. – (ავტორი გენია.ჯი)