ამონარიდები ჯუზეპე გარიბალდის რომანიდან – „კლელია”
„დუელზე შემდეგი შეხედულებისა ვარ: ჩემი ფიქრით, ყოველთვის გასაკიცხნი არიან ისინი, ვინც ერთმანეთში ისე ვერ მორიგებულან, თუ ერთმა მეორეს სიცოცხლე არ მოუსწრაფა”. - (ავტორი გენია.ჯი)
* * *
„ყოველ თავგანწირულ ბრძოლაში ისეთი წამები გამოერევა ხოლმე, რომ სიკვდილი თავის საშიშროებას ჰკარგავს”.
* * *
„ქვეყანაზე ბედნიერება მხოლოდ ჩვენს წარმოდგენაში არსებობს!”
* * *
„ბედისგან განებივრებულთა უმეტესობა დაჩაგრულთ არამც თუ გულგრილად ეკიდება, არამედ, პირიქით, უფრო უმწარებს უამისოდაც გამწარებულ სიცოცხლეს”.
* * *
„სიკვდილი, რომელიც ყველას ასწორებს, სიკვდილი, რომლისთვისაც ქვეყნიური განსხვავება არ არსებობს, ერთნაირად ხრწნის მეფესაც და გლეხსაც; სიკვდილი, ეს ყველასი გამთანაბრებელი, უეჭველია, ძალიან გაკვირვებული უნდა იყოს იმ განსხვავებით, რომლითაც მდიდარს და ღატაკს ასაფლავებენ!
გაოცებული როგორ არ იქნება, როცა მხოლოდ იმისთვის, რომ სხეული მიწას მიაბარონ, ადამიანები ამდენს ამბავს აღწევენ; როგორ არ უნდა ეცინებოდეს იმ ცრუ ცრემლებისა, რომლის ქვეშ, ხშირად ვერცხლისმოყვარე მემკვიდრის სიხარული და ხალხის გულგრილობაა ამოფარებული?!” – (ავტორი გენია.ჯი)
* * *
„ხალხს, მსგავსად კერძო კაცისა, ღირსების გარეშე ცხოვრება არ შეუძლია; ხორციელი არსებობის გარდა, რომელსაც მისგან მართებულობა მოითხოვს, მას გონებრივი და სულიერი ცხოვრებაც ეჭივრება”.
* * *
„სჩანს, კაცობრიობის ბედი ასეთი ყოფილა, რომ სიკეთის გვერდით განუშორებლად უნდა იყოს სიავე, დამცირებაც და პატივახდაც”.
* * *
„დიდი საქმის, თვით დიდი ბოროტების მოსამოქმედებლად დიდი სულია საჭირო”.
* * *
„დიდი სავაჟკაცო საქმის არ მეშინია, ხოლო პატარა საქმე არ მეთაკილება”.
* * *
„განა არის ისეთი ტანჯვით სიკვდილი, რომ მოღალატისა და ჯაშუშისათვის სამყოფი იყოს?!” – (ავტორი გენია.ჯი)