ამონარიდები თედორე დოსტოევსკის პირველი რომანიდან – „საწყალი ადამიანები”
„მდიდარ ადამიანებს არ უყვართ, როცა ღარიბები თავიანთ ხვედრს ხმამაღლა შესჩივიან. გვაწუხებენო, თავს გვაბეზრებენო, სიღარიბე ყოველთვის თავმოსაბეზრებელია; ძილს უფრთხობს ალბათ მათ მშიერთა გმინვა!” – (ავტორი გენია.ჯი)
* * *
„დაუფიქრებლობა და გატაცებანი ღუპავენ გამოუცდელ ახალგაზრდებს”.
* * *
„სამწუხაროა ამის ფიქრი, რომ არც დღე იცი და არც საათი, როდის მოვა აღსასრული… კვდები ადამიანი ასე ტყუილუბრალოდ”.
* * *
„ჰო, რა თქმა უნდა, როცა ადამიანს გროში არ გააჩნია, უბედური იქნება”.
* * *
„საშინელებაა, როცა გესმის – ღვთის გულისათვის გამიკითხეთო! შენ კი ეუბნები – ღმერთი მოგცემსო და გვერდს აუვლი”.
* * *
„გახსოვდეთ, რომ სიღარიბე ნაკლი არ არის. ანდა რა საჭიროა სასოწარკვეთა? ეს ყველაფერი დროებითია!”
* * *
„ეს ყოველთვის ასე ხდება, ყველაფერში რაღაც მსგავსებას ხედავ ადამიანი შენს მდგომარეობასთან”.
* * *
„ეჰ, რარიგად ანადგურებს სიღარიბე ადამიანს!”
* * *
„არ ვარგა კაცი ღმერთთან მოლაპარაკებას აწარმოებდეს”.
* * *
„საწყალ ადამიანსაც არ უყვარს, როცა მის გალიაში იცქირებიან და უთვალთვალებენ, როგორი ოჯახური პირობები აქვს”. – (ავტორი გენია.ჯი)