ამონარიდი რამაზ კობიძის მოთხრობიდან – „ბიძინა”
„ – ქართველი მწერლებიდან ვინ უფრო გიყვართო, ჰკითხა სათვალიანმა, დაღლილობისაგან ფერწასულმა, ჭაღარა კაცმა.
- ვინც კარგად წერს, ყველა მიყვარს. – ბიძინამ მხრები აიჩეჩა.
- მაინც, თქვენის აზრით, კარგად ვინ წერს?
- კარგად ძალიან ბევრნი წერენ.
- ბევრნი წერენ… – გაიმეორა გამომცდელმა, – თქვენის აზრით, ეს სწორი ფორმაა?
- არა. უფრო სწორია… ბევრი წერს.
- უფრო სწორი და ნაკლებად სწორი… – გამომცდელმა უკმაყოფილოდ ჩაახველა, – კარგი, მაინც ვინ გიყვართ ქართველი მწერლებიდან?
- პირველია, რა თქმა უნდა რუსთაველი…
- მე თანამედროვე მწერლებზე გეკითხებით.
- თანამედროვე… გალაკტიონი.
- კიდევ?
- ლეონიძე, აბაშიძე… ჩიქოვანი…
- ლეონიძის რომელი ლექსი იცით?
- ზეპირად? არც ერთი. ლეონიძე ცოტა… მემძიმება.
- მართლა?
- დიახ.
- საინტერესოა. ასე, ჭაბუკო, მარტო წაკითხვით ლექსის ცოდნა დიდი ვერაფერი ვაჟკაცობაა. ლექსი ზეპირად უნდა იცოდე. ძალას ვერავინ დაგატანთ, მაგრამ ყოველმა ქართველმა ახალგაზრდამ, – აი, თქვენს ასაკში, – შვიდი, რვა, ათი ქართველი პოეტის გამორჩეული ლექსები მაინც – ზეპირად უნდა იცოდეს. ლეონიძე კი, იქნებ, ერთხელაც გადაგეკითხათ, ა? გალაკტიონის ლექსები იცით?
- დიახ… მაგრამ…
- მაგრამ რა?
- პროგრამაში არ წერია, ლექსები ზეპირად ისწავლეთო.
- როგორ გეკადრებათ, წერია! „ნიკორწმინდა”-ც არ იცით?
- მთლიანად არ ვიცი.
- აბა, ნახევარი?
- თქვენ დაცინვის უფლება არა გაქვთ.
- ვინ დაგცინით! როგორ გეკადრებათ! პირიქით, მე „ზედმეტად” აღტაცებული და აღფრთოვანებულიც კი ვარ. თქვენამდე მაგ სკამზე ერთი ქალიშვილი იჯდა და იმას ილია ჭავჭავაძის სიკვდილიც კი… გამოჰპარვია. როცა ვუთხარი, მოკვდა-მეთქი, ძალიან ეწყინა, ვაი, ახლა რაღა გვეშველებაო… „სამიანი” გაწყობთ?
- მაწყობს. სულ ერთია, მაინც ვერ მოვხვდები.
- მეც ეგრე ვფიქრობ, კარგად ბრძანდებოდეთ!”