ამონარიდი ნოდარ დუმბაძის იუმორისტული მოთხრობიდან – „გაუმარჯოს გიგილოს”
„მოახლოვდა აგვისტო, დადგა დრო გიგილოს ჩამოსვლისა და ჩამოვიდა იგი დახრუკული, გარუჯული, ტანსა და პირზე სამხრეთის მზემოკიდებული და გამოცხადდა ასე პირშავად გასაუბრებაზე.
- თანამედროვე მხატვრულ ლიტერატურას კითხულობთ?
- როგორ გეკადრებათ, ბატონო!
- რას მეტყვით ლეო ქიაჩელის „სისხლზე”?
- ნამდვილად ვაჟკაცური, ქართული სისხლი აქვს.
ლექტორს გაეღიმა, გიგილო გათამამდა.
- გვადი ბიგვაზე რაღას იტყვით?
- საუცხოო კაცია, მამაჩემის მეგობარია, სწორედ მაგას სთხოვა მამამ ჩემს შესახებ ეთქვა თქვენთვის, – თქვა გიგილომ და თავი მორცხვად დახარა. ყოველთვის ასეა, პროტექტორის ხსენება რომ დაგჭირდება.
- თქვენ გამაგიჟებთ! – განგებ გაბრაზდა ლექტორი.
- ნუ გეშინიათ, ბატონო, არავინ გვიგდებს ყურს, – დაამშვიდა გიგილომ.
- „ვაზის ყვავილობა” წაიკითხეთ?
- მე აგრონომიულზე შევდივარ, პატივცემულო, იურიდიულზე მინდა.
- ქართულ ლიტერატურაში უვიცი ხართ.
- რუსული მკითხეთ.
- როდის გარდაიცვალა მაიაკოვსკი?
- მაიაკოვსკი არ გარდაცვლილა, ის კვლავ ცოცხლობს ჩვენს გულებში, – დასჭექა გიგილომ.
- თავისუფალი ხართ, მიბრძანდით.
და გამობრძანდა ჩვენი ოჯახის სიამაყე.
- ვისია ეს ბიჭი, პატრონი არ ჰყავს? ნეტავი დედამისს! – იკითხა გასაუბრებაზე გიგილოსთან ერთად შესული გოგონას მშობელმა.
- ჩემია! – ამაყად თქვა გიგილოს დედამ და ისეთი თვალით შემომხედა, თითქოს მარტო მას მიუძღოდა ღვაწლი გიგილოს განათლებისა და აღზრდის საქმეში”.