ამონარიდები ანა ანტონოვსკაიას რომანიდან – „დიდი მოურავი”
„ – ეჰ, ღმერთმა რატომ არგუნა ადამიანებს ესოდენ მცირე ჭკუა? ნაცვლად იმისა, რომ მზის მოლურჯო-ყვითელი სხივებით დატკბნენ, გასისხლიანებული ხმლების ქნევით არიან აღტაცებულნი”. - (ავტორი გენია.ჯი)
* * *
„როცა გული შებოჭილია, ენა დუმს”.
* * *
„ – დაიხსომეთ, ხალხო, ლომიც კი ტყეში გაბედულ მონადირეს ემალება”…
* * *
„აქლემის დუჟზედ იაფი ღირს ზვიადობა, რომელიც ცარიელი გულიდან მომდინარეობს”…
* * *
„ – ო, ეს უძილო, სულის მტანჯველი ღამეები! დავივიწყო, უკუვაგდო ფიქრი, სულერთია ამაოა, და რომელმა სულელმა თქვა, რომ ეს ჩვენზეა დამოკიდებული”… – (ავტორი გენია.ჯი)
* * *
„ – შენზე რატომ უნდა ვიფიქრო, მეტი, ვიდრე სხვა მოლაშქრეზე? – უეცრად გაუჯავრდა შვილს კაცია”.
* * *
„ – ე, რა დროს ფიქრია, გიორგი, უმჯობესია მკლავში ძალა არ დაკარგო”…
* * *
„განა შეიძლება დაივიწყო, თუ პირველად გიყვარს?..”
* * *
„ – მუდამ გახსოვდეს, ხოსია, ნამდვილი ოქრო თავადებს უბრწყინავს, ღარიბებისათვის კი მზე ცდილობს”…
* * *
„ – ე… ე… ხმალი მოგინდა? წაართვი მტერს და უთუოდ შენი იქნება”. – (ავტორი გენია.ჯი)