„დიდხანს, დიდხანს უნდა კვებო ბავშვი, ვიდრე მოთხოვნებს წაგიყენებდეს, დიდხანს, დიდხანს უნდა იმეგობრო ადამიანთან, სანამ თავისი მეგობრობის საფასურად მოგთხოვდეს რამეს”.

„როგორც ერთი ფრანგი მწერალი იტყოდა, შეყვარებულები და ლოთები ერთნი არიან, ვისაც ერთხელ დაულევია, მეორედაც დალევს, ვისაც ერთხელ ჰყვარებია, მეორედაც შეიყვარებს, მესამედაც, მეოთხედაც. და ადამიანები არ უნდა ეურჩნონ ბუნების ამ წესსა და კანონს”.

„სული, რომელიც ჩვენში ანთია, მზიდავის თასმაა, რაზედაც ამქვეყნიური ზრუნვისა და გაჭირვების მძიმე ტვირთს ვკიდებთ. და როდესაც ეს სული გვღალატობს,

„რა გაეწყობა, თუკი მტრისგან შენს თავს ვერ იცავ, მეზობლის სახლის დასაცავად აღსდექი მაინც”.

„იშვიათად უბოძებენ ღმერთები მოკვდავს ერთ უკვდავ საქმეზე მეტს”.

„რა სჭირს ადამიანს? რა შეაყოლა ღმერთმა ტალახს ამისთანა მოურჩენელი? – ფიქრობს, ჩურჩულებს, ყვირის იგი, ესკულაპეს შთამომავალი, მამლის სიფხიზლის, გველის სიბრძნისა და კვერთხის სიმტკიცის მპყრობელი, რისი არ მნახველი,

„მიატოვე ის, რაც ეჭვს იწვევს, იმისათვის, რაც უეჭველია”.