„მე მძულს,განსაკუთრებით,დემაგოგიური მლიქვნელობა ბრბოს წინაშე,მაგრამ კიდევ უფრო მეტად მძულს არისტოკრატიული ცილისწამება ხალხის მიმართ,როდესაც გაუბედურებულ,გაღატაკებულ და დამცირებულს ადამიანებს გარყვნილ ცხოველებად წარმოგვიდგენენ,ამით ისინი სხვებს თვალს უხვევენ და საკუთარი სინდისის ხმას ახშობენ.

„სრულიად არ მაკვირვებს ჩვეულებრივი მტრობა გერებსა და დედინაცვლებს შორის: ეს ბუნებრივია,ზნეობრივია.დედის ნაცვლად მოყვანილი ახალი პიროვნება ბავშვებში ზიზღს იწვევს.მათთვის მამის მეორე ქორწინება – მეორე დასაფლავებაა.

“ჩვენი ცხოვრება თავისა თვისისაგან მუდმივი ლტოლვაა,თითქოს მუდამ ჟამს სინდისის მხილება გვდევნის და გვაფრთხობს.დადგება თუ არა საკუთარ ფეხზე ადამიანი,მაშინვე ყვირილს იწყებს,რათა ჩააქროს ის ხმა,რომელიც თვის გულში ესმის.როცა მოწყინდება,დროს გასატარებლად მირბის;