“ამქვეყნიური ცხოვრების ყოვლისმომცველი ბორკილები იმიტომ ვერ გვბოჭავს,რომ მას აწონასწორებს სიკვდილი,რომელიც სიცოცხლეს ეპაექრება.

“უღრმესი სევდა მოიცავს ხოლმე განდგომილსა და უქმად მთვლემარე სულს,თუ ის ცხოვრებასთან სისხლსავსე ურთიერთობას არის მოკლებული”.

“არაფერია სამყაროში,ყოველივე ჩემშია მოცემული, – ასეთი განწყობილება ახასიათებს გარკვეულ ასაკს,როცა გული პირველად იღვიძებს,ხელს უწვდის მთელ სამყაროს და სურს,ჩაიხუტოს ის,ასევე ბალღსაც,რომელსაც კბილები ამოსდის,ეჩვენება,რომ ყველაფერი მისი ღრძილებისთვისაა განკუთვნილი და ამიტომაც ყველაფერს პირისაკენ მიაქანებს.