მას შემდგომ,რაც 1979 წლის 25 დეკემბერს საბჭოთა კავშირმა ავღანეთში ჯარები შეიყვანა ქართველ ჯარისკაცებთან ერთად,გამოჩენილმა ქართველმა მწერალმა და ლიტერატურათმცოდნემ – ოთარ ჩხეიძემ (1920-2007 წლები) თავის დღიურში ასეთი სახის ჩანაწერი გააკეთა:

“რა ჯანდაბა გვინდა,რა ჩვენი საქმეა,რა ჩვენი საქმეა!..

“…წარმართულ სამყაროში შეიძლებოდა ყოფილიყო ქველი იმპერატორი – მარკუს ავრელიუსი,მაგრამ ჩვენს ქრისტიანულ სამყაროში თვით გარდასულ საუკუნეთა მბრძანებლები – ფრანგი ლუდოვიკოები თუ ნაპოლეონები,

“გთხოვთ დაიმახსოვროთ ერთხელ და სამუდამოდ,რომ ადამიანი,ყველა ნამდვილი ადამიანის გაგებით,თანამდებობითა და წოდებით კი არ ფასდება,არამედ თავისი ღირსებით,შეგნებით,მრწამსით,თავისი ადამიანურობითა და რაც მთავარია,საქციელით,იმით,თუ რა გზას ადგას იგი,რომელ საქმეს ემსახურება,ეს საქმე ხალხისათვის და ქვეყნისათვის საჭირო და სასარგებლო თუა…

მერწყული (19 იანვრიდან – 19 თებერვლამდე) - აქუარიუსი

“შეცდომა ადამიანურია და მისგან არავინ არ არის დაზღვეული.მაგრამ შეცდომაც არის და შეცდომაც.როცა საქმე მაღალ ადამიანურ ღირსებას ეხება,როცა საქმე შენივე ქვეყნის ბედ-იღბალს ეხება და ხალხის სისხლის ფასად ჯდება,

გენიალური ქართველი მომღერალი,მუსიკოსისა და ქართული პროფესიული ვოკალური ხელოვნების ერთ-ერთი ფუძემდებლის – ვანო სარაჯიშვილის (1879-1924 წლები) შესახებ დიდი ქართველი კინომსახიობი ქალი – ნატო ვაჩნაძე იგონებდა:

 ”ადამიანის განშორებას ვერ შეურიგდები.სულში მუდამ გრჩება ერთი სამწუხარო შეკითხვა,შეგრძნება: ყველაფერი,რაც დაკავშირებულია ცხოვრებასთან,მუშაობასთან და შემოქმედებასთან,ყველაფერი,რასაც ჩვენ ვეძახით ადამიანის ხასიათს,ემოციას,ტემპერამენტს,ნებისყოფას,ვაჟკაცობას,კეთილშობილებას – განა ყველაფერი ეს შეიძლება მოკვდეს?