„ხალიფა აბდურახმანს სიცოცხლეში თოთხმეტი ბედნიერი დღე ჰქონდა, მე კი, ამდენი არა მქონია. სულ კი იმის ბრალია,

„ქალღმერთო, მეუფეო – მთვარეო, რა მსუბუქად დაცურავ იგავმიუწვდომელი ეთერის ტალღებში, შენ ირგვლივ რომ კამკამებს! შენა ხარ ქართა და ცვართა გამრიგე.

„ჩემი ხალხის ბედ-იღბალი – ეს საკუთრივ ჩემი ბედ-იღბალია!”

„სადაც ფიქრი უშიშია და შუბლი ამაყად შემართული,

სადაც ცოდნა უფალია საკუთარ თავის,