Tag Archives: ალექსანდრე დიუმა წერდა…

ალექსანდრე დიუმა წერდა…

„გადაარჩინო ადამიანი, წამებას ააცდინო მამა და გაუფრთხილდე დედის ცრემლებს, ეს კეთილი საქმე კი არა, ადამიანის მოვალეობაა”.

ალექსანდრე დიუმა წერდა…

„მე საკმარისი რწმენა მაქვს ღვთისა, რათა მივაღწიო სასწაულს იმისგან, ვინც თქვა, რწმენა ამოძრავებს მთებსო!”

ალექსანდრე დიუმა წერდა…

„გოლგოთა მაცხოვრის ვნებამ ოქროზე ძვირფას მთად გადააქცია”.

ალექსანდრე დიუმა წერდა…

„რა არის სასწაული? ის, რაც არ გვესმის. რა არის ნამდვილად ყველაზე სანატრელი? ის, რაც მიუწვდომელია. მაშ, ასე, გაუგებრობის შეცნობა, მიუწვდომელის მოპოვება – აი, ამას ვუძღვენი მთელი ჩემი ცხოვრება”.

ალექსანდრე დიუმა წერდა…

„ადამიანი ყოველთვის ასეთია: სხვის თავმოყვარეობას ნაჯახით სცემს, ხოლო როდესაც მისას ნემსით უჩხვლეტენ, ყვირილს მორთავს”.

ალექსანდრე დიუმა წერდა…

„ეჰ, რამდენი ხალხია ირგვლივ და არც ერთი ერთგული მეგობარი!”

ალექსანდრე დიუმა წერდა…

„მე ფრანგული გულახდილობა მახასიათებს”.