„…ქართველები რბილი ხალხია, ჭკვიანი, ალერსიანი, სიმღერა უყვართ. დედის გინებისათვის შეიძლება კაცი მოჰკლან. ამხანაგი უყვართ. ამხანაგის გულისათვის სახლს გაყიდიან, ოღონდ შენც სამაგიერო სიყვარულს გთხოვენ.

“ო,რომ მეპოვნა სიბრძნე უთქმელი,აზრი უჩვეულო,სიტყვა ახალი,ჯერ არცნობილი და ჯერ ართქმული,არა მსგავსი წინაპართა ნაუბრისა,დავცლიდი მაშინ წიაღსა ჩემსა ყოვლისაგან,რითაც აღივსო,თავს დავიხსნიდი სიტყვებისაგან,ოდესღაც რომ უთქვამთ,რამეთუ ესაა განმეორება იმისა,რაც სხვამ იმეტყველა,სატრაბახო აქ არაფერია – წინაპართა ნააზრევის გამეორება! 

„დრომ უნდა განვლოს, დღე უნდა დავიწყებას მიეცეს, რომ მოიგონო, მე რა მოვიგონო? ნოდარ დუმბაძე გუშინ წავიდა ჩვენგან, აგერ, ახლახან. ასე მგონია, რასაც ვიტყვი, მოწმედ დამიდგება და იტყვის:

1. “ადამიანი მოკლებული დედა-ენის ცოდნას და მკვიდრს კავშირს სამშობლოსთან და ერთან,მიემსგავსება საბრალო ობოლს,საწყალს სტუმარს,რომელსაც არ გააჩნია თავისი საკუთარი სახლი ამ ქვეყანაზედ.

“თექვსმეტი წლის ვიყავი,როდესაც გავითავისე რომ,საკუთარი შრომით უნდა დამეწყო ლუკმაპურის მოპოვება.ვიყავი დღიური მუშა,მოჯამაგირე,ოფიციანტი,რესტორანში ჭურჭლის მრეცხავი,კრივის მწვრთნელ-ასისტენტი (მათ შორის მაშინაც,როდესაც რომელიმე მოკრივე ცოცხალ სხეულზე მოიწადინებდა წვრთნას),