„პატივმოყვარე კაცს,ვისაც სურს,რომ მის ლაპარაკს ბრბომ ყური უგდოს,იმის თავიც უნდა ჰქონდეს,რომ ხალხი უხეშად გადაქელოს,ირგვლივ მყოფი მიჭყლიტ-მოჭყლიტოს,იდაყვებით გზა გაიკაფოს და მანამდის იფოფხოს ზევით-ზევით,სანამ ყველას ზემოდან არ მოექცევა.

„რელიგიის გამასხარავება არამც და არამც არ შეიძლებაო,გვეუბნებიან და სწორადაც გვეუბნებიან.მიუხედავად ამისა,ბიწიერებათა მხილება აუცილებელია,რამეთუ ამ ქვეყნად ერთ-ერთი ყველაზე უფრო გაცვეთილი აფორიზმი გვასწავლის,რომ

ჩუმად,ჩუმად,მთის ნიავო! რა გატირებს,გავალალებს?

ნუ შეახებ ფრთას გულის სიმს,ნუ შეაშრობ ცრემლს ჩემს თვალებს.