„რამდენ ხანსაც არ უნდა არსებობდეს კაცობრიობა, სიძნელეები მუდამ ექნება განვითარების გზაზე, ასევე გასაჭირი ათასნაირი,

„…მე რომ მეფე ვიყო, სახელმწიფოს პირველ კაცებად არ გავაჩერებდი იმათ, რომელნიც დაბადებითა და გაკვალულ გზაზე ხანგრძლივი წყნარი სვლით ან რაღაც დამსახურებით აღზევებულან,

„ქვეყნიერება არ იარსებებდა,ასე უბრალოდ აწყობილი რომ არ ყოფილიყო.ამ საცოდავ დედამიწას ათასწლედების განმავლობაში ამუშავებენ, აწვალებენ, ის კი არ დაიღალა,ისევ ისეთია. ცოტა წვიმა, ცოტა მზე, და ისევ ისე გაზაფხულია,ისევ ისე მწვანეა, და ასე უსასრულოდ”.

„ვინ გვიჯერებს ჩვენ,მოხუცებს? ყველას ჰგონია,რომ მას თვითონ ყველაფერი უკეთესად მოეხსენება,ამის შედეგად ზოგი იღუპება,ზოგიც დიდხანს ამაოდ დაეხეტება მცდარი გზებით.

მუდამ ვისწრაფვით,როცა ვუმზერთ სხივმოსილ სახეს,

თავი შევწიროთ დიადს,წმინდას და მშვენიერსა,

„თუ შემეკითხებიან – არის თუ არა ჩემში მისდამი (ქრისტესადმი) თაყვანისცემის გრძნობა,მე ვეტყოდი: დიახაც-მეთქი.მე ქედს ვიდრეკ მის წინაშე,რადგან მას ზნევობრიობის უზენაეს პრინციპის განცხადებად ვთვლი.

“რა ვარ მე თვითონ? რა გამიკეთებია? მე გამოვიყენე ყველაფერი,რასაც ვხედავდი,ვისმენდი,ვაკვირდებოდი.ჩემი შრომები ათასობით სხვადასხვა ინდივიდით – უვიცებითა და ბრძენკაცებით,ჭკვიანებითა და ბრიყვებითაა ნასაზრდოები;