„ხან ისე მეცინის ბედი, რომ ჩემი დამცინავივით ვიცინი. ვიცინი, მაგრამ ვაი იმ სიცილს. „ვინ რა იცის, რომ ეს გული მკვდარია, რომ სიცილი ბერჯერ ცრემლზე მწარეა”.

„ძალიან ძლიერნი არიან ქართველნი!

თითქოს, რაღაც შეუცნობელი თილისმა ძევს ამ მარად მცირე ხალხის მარად სიძლიერეში.

„რაც შეეხება დიდ რუსეთს, ადამიანის სახის მქონე მხეცი უბრალოდ მხეცი კი არ არის, არამედ მეტწილად, მორჩილებით, უპასუხისმგებლობით, დაუდევრობით აღჭურვილი სულიერია,

„ – უფროსების ხათრი იქონიე, პატივი ეცი, ასიამოვნე, ასევე მოეპყარი მათ ახლობლებს, ცოლებს, მძღოლებს და, განსაკუთრებით პირად მდივნებს.

ხანგრძლივი, 25 წლიანი განშორების შემდეგ, 1922 წელს სამშობლოში დაბრუნებულმა გენიალურმა ქართველმა რეჟისორმა – კოტე მარჯანიშვილმა, რომელიც ეგზომ დანატრებული იყო მშობლიური მზის სითბოს,

„ისეთებიც ხომ არიან, ამ დღეს რომ ანდეს მთელი თავისი იმედი, მთელი თავისი სიყვარული და უკანასკნელი ძალღონე.