“ასე ჩემო მკითხველო,დაე ყველამ სწეროს,როგორც ჭკუა და ენა უჭრიდეს.დაე იმერელმა იმერული სიტყვები იხმაროს და კახელმა – კახური სიტყვის წყობილება.შენ მათ ნაწერში ეცადე აზრი გაარკვიო, და – თუ აზრი შენი საზოგადოების და მამულის სასარგებლოდ იცნო, – ეცადე მისი შეთვისება და გავრცელება,ეცადე მისი “განხორციელება”.

“1904 წელს იაკობ გოგებაშვილის ბიოგრაფია დავბეჭდე კალენდარში.დაბეჭდვამდე გადავიკითხე,სხვათა შორის,მისი სტატიები – ზოგი ხელახლა.ზოგი პირველად – სხვადასხვა ჟურნალ-გაზეთებში,რათა გერმანული “საფუძვლიანობის” პრინციპისათვის არ მეღალატნა: მაშინ მე გერმანიიდან ახალდაბრუნებული გახლდით.გერმანულად განსწავლული,ბიუხერის მოწაფე.

“შემცდარია ის,ვისაც ჰგონია,რომ მარტო მოლექსეობისათვის ვსცემდეთ მას პატივს.დაბალწოდებაში ნიჭი იშვიათი არ არის და არც მოშაირობაა განსაკუთრებული მოვლინება.განსვენებული იმითი იყო შესანიშნავი უფრო,რომ თავის პირადობაზე იმდენად არა ჰფიქრობდა,რამოდენადაც საზოგადოებაზე.

“სოციალური სამართლიანობისა და სოციალური ვალდებულებების მიმართ ჩემი დაუოკებელი მგრძნობელობა ყოველთვის უჩვეულოდ უპირისპირდებოდა ადამიანებთან უშუალო სიახლოვისა და ადამიანთა გაერთიანებების მიმართ მკაფიოდ გამოკვეთილ ჩემივე გაუცხოებას.

“ვისაც დავით კლდიაშვილის კომედიებში ტრაგედია ვერ დაუნახავს,მას უფლება არა აქვს იფიქროს,რომ იცინის დავით კლდიაშვილის სიცილით”.

“…თქვენ, ალბათ ფიქრობთ, რომ მე მშვიდი კმაყოფილებით ვავლებ თვალს ჩემი ცხოვრებისეული შრომის შედეგებს.