„მას შემდეგ, რაც ჯარისკაცი ოფლისა და ნივრის სუნს ნელსაცხებელში გაცვლის, ან საომარ გვირგვინს სანადიმო თასს ანაცვალებს და წყაროს წყალს ღვინით თუ

„მსოფლიოს დამწიოკებელნი და სისხლმაქცევარნი დღემდე, „ისტორიის ნებიერნი” ყოფილან: ისტორიკოსი, მწერალი, თუ საერთოდ ყოველი „რჯულის” კალმოსანი,

„უცხო ტომისანი, აბჯარასხმულნი თუ უაბჯრონი დასახმარებლად არასოდეს არ უნდა მოიწვიოს კაცმა თავის ქვეყანაში! უფრო უარესია,

„ეჰ, უმადურობა გარდაუვალი შედეგია იმ სამსახურისა, რომლისთვისაც ყოველგვარი მადლობა უმნიშვნელო გასამრჯელო იქნებოდა”.

„ადამიანი, რომელსაც ხანგრძლივი სიცოცხლე ელის, დროს არავითარ ყურადღებას არ აქცევს. იგი ფიქრობს, რომ მის წინ მთელი მარადისობაა.

„მანამ შინა ხართ, თქვენს სამშობლოში, უმნიშვნელოდ მიგაჩნიათ თქვენი ქუჩები; არაფრად გიღირთ ეს ფანჯრები, ეს ბანები, ეს კარები;

„გათავებული ამბავია, უნდა წავართვა! აქ ხომ ერთმანეთს გლეჯენ და ართმევენ ყველაფერს; ყველაფერი მიაქვთ, რაზედაც კი ხელი მიუწვდებათ. საქმე მორევაზეა.

„რას იზამ! მზე ყოველდღე ჩადის და ადამიანები ყოველ წუთში კვდებიან. საერთო ხვედრი არავის არ უნდა აშინებდეს.

„ო, დედაკაცნო! დედაკაცნო! საყვარელო და საბედისწერო ქმნილებანო, ვისაც ბუნებამ მოგმადლათ სიმშვენიერე ჩვენდა სატანჯვლად. თქვენ სასჯელს მიაგებთ მათ,

„წარსული კულტურის ძეგლთან რომ მიიყვან ცოცხალს, იმ წუთშივე გაამჟღავნებს თავის ბუნებას იგი. განა მრავალი მოგზაური სიამოვნებით არა ბილწავს ისტორიულ ძეგლებს? უძველეს ფრესკებს თვალებს უფხაჭნიან,