„როცა გულში ღამეა, თვალი გინდ მზეს უმზერდეს და გინდ კუპრის ცას, რა განსხვავებაა…” – (ცხოვრება პატარა კაცისა)

„ – მეგონა, – ადამიანის სული ეძებს სხვა ათასის შორის თავის მონათესავე სულს. მეგონა – რა ნახავს სული მოკავშირე სულს, არ დაშორდება არაოდეს. და ეს კავშირი მეჩვენებოდა უკუნიდან წარმომდგარ ძალათ, რომელიც უკუნისამდი ცოცხლობს… შევცდი…” – (ერთი დრამის ეპილოგი)

„ძმათა და სისხლის ნათესავთა შორის ატეხილ ბრძოლაზე შემზარავი ქვეყნად არაფერია – უცხონი არასოდეს ებრძვიან ერთმანეთს ისე დაუნდობლად, როგორადაც ურთიერთგადაკიდებული ნათესავ-ახლობლები”.

„ცხოვრებას ერთი შესანიშნავი თვისება აქვს – თავისი ადგილი მიუჩინოს ყველა გაყოყოჩებულსა და ქედმაღალს”.

„უცნაურია სწავლამოძალებული ადამიანი: როგორც კი გათვითცნობიერდება, მაშინვე უნდა იმ ცოდნის გამომჟღავნება – სხვასთან თუ არა, საკუთარ თავთან მაინც”.

„რანაირია ადამიანი? ცუდს თითქოს გაურბის, აძაგებს, ცდილობს მოსპოს ცუდი; ხსოვნით კი ცუდი უფრო ახსოვს, ვიდრე კარგი”. – (ალკიბიადესი)

„ – ეჰე, ეგრე ყოფილა ოდითგან – ყველამ თავისი მკვდარი უნდა იტიროს, ყველამ თავისი ძეობა ილხინოს, წისქვილმა კი ფქვას და ფქვას”.

„ქალის ენა მდინარეს შემოუვლის”.

„ცხოვრებას კი არ უნდა მიჰყვე, ზოგჯერ უნდა გაასწრო კიდეც”.

„სიმართლის ხმამაღლა წარმოთქმა უფრო ძნელი ყოფილა, ვინემ ხმალამოწვდილ მტრებთან შერკინება”.