დიდ ამერიკელ მწერალსა და რომანისტს – ერნესტ მილერ ჰემინგუეის (1899–1961 წლები) ერთ–ერთმა კორესპოდენტმა ჰკითხა,თუ რა აზრის გახლდათ იგი წინამორბედ მწერლებზე,რაზეც მისგან შემდეგი პასუხი მიიღო:

1. „ღვთაებრივი მადონების” შექმნის დიდოსტატისა და გენიალური იტალიელი მხატვრის – სანდრო ბოტიჩელის (1445–1510 წლები) მიმართ მეტად უმადური აღმოჩნდა სამშობლო. მოტეხილი, მოხუცი და ორ ჯოხზე დაყრდნობილი ბოტიჩელი

გენიალური ძველ ბერძენი მოქანდაკის – პრაქსიტელეს მიერ ძვ.წ.აღ–ით 350–320 წლებში დამზადებული სილამაზისა და სიყვარულის ღვთაების – აფროდიტეს ქანდაკება,რომელსაც დღეისათვის – “კნიდოსელი აფროდიტეს” სახელწოდებით მოიხსენიებენ და,

“სიმართლის დიდ მხატვრად” წოდებულ გენიალურ ესპანელ მხატვარს – დიეგო როდრიგო დე სილვა ველასკესს (1599–1660 წლები),

“მეხსიერებამ და გონებამ წინ გამისწრეს,რათა საიქიოს დამიცადონო”, – სიცოცხლის უკანასკნელ ეტაპზე წერდა გამხმარ სხეულიანი,კბილებ ჩაცვენილი და ნახევრად დაბრმავებული ბერიკაცი,ბერიკაცი კი არა და – “ტიტანი” – მიქელანჯელო ბუონაროტი (1475–1564 წლები).ნახევრად დაბრმავებული “ტიტანი”,