“მკითხველო,იცი როგორაა? მთელი ცხოვრება მოვდიოდი და მოვდიოდი და უხსოვარი დროიდან სულ “უბრალოდ”,მარტივად ცხოვრება მინდოდა.სულ ვეცემოდი და ვდგებოდი და სულ ველოდებოდი,რომ ერთხელაც ეს “მარტივი” ცხოვრება ჩემთანაც მოვიდოდა.უბრალოდ მეყვარებოდა,დავისვენებდი,უბრალოდ დავიღლებოდი,უბრალოდ ვიცხოვრებდი.არაფერი უბრალოდ არ გამოვიდა.

” – ო,ჩემო კარგო,ზოგჯერ ცრემლი “მდუმარე წვიმისამებრ ნაყოფის გამომცემელია”.ცრემლი ყოველთვის არ არის უბრალო წყალი,ცრემლი ზოგჯერ ფარია, და დროზედ ხმარებული ფარი იგივ ხმალიაო,ვიღაცას უთქვამს”.

„არასოდეს ჩემი თავი მე არ მომწონდა. მე არ მიყვარს ჩემი თავი, როგორც მწერალი. ყველაზე ცუდი ის არის, რომ რაღაც ბურანში ვარ გახვეული და ხშირად თვითონ არ მესმის ის, რასაც ვწერ…

ის: თუ ყოფილხარ უფსკრულის წინ

სასოწარკვეთილი?