გენიალური ქართველი პოეტის - ნიკოლოზ ბარათაშვილის დაკარგვას,ალბათ,ვერასოდეს ვერ მოინელებს საქართველო,რადგან ამ ფაქტში ჩვენი ქვეყანა მხოლოდ გენიოსის დაკარგვას არ ხედავს.ამ ასაკში გენიოსები სხვაგანაც დაღუპულან.ბევრ ქვეყანას თან სდევს მათი დაკარგვით აღძრული სევდა,მაგრამ ბარათაშვილის დაკარგვას საქართველოსთვის კიდევ ერთი დიდი ტკივილი ახლავს. 

“ჩვენი ცხოვრება თავისა თვისისაგან მუდმივი ლტოლვაა,თითქოს მუდამ ჟამს სინდისის მხილება გვდევნის და გვაფრთხობს.დადგება თუ არა საკუთარ ფეხზე ადამიანი,მაშინვე ყვირილს იწყებს,რათა ჩააქროს ის ხმა,რომელიც თვის გულში ესმის.როცა მოწყინდება,დროს გასატარებლად მირბის;

“მსოფლიო ისტორია წარმოადგენს მსვლელობას მარტივიდან რთულისაკენ,მონობიდან თავის უფლებისა და თანასწორობისაკენ,ბიწიერებიდან სათნოებისაკენ,უმეცრებიდან სიბრძნისაკენ,მხეცობიდან ადამიანობისაკენ,ტანჯვიდან ლხენისაკენ,ჯოჯოხეთიდან სამოთხისაკენ.