Monthly Archives: ივნისი 2017
„ცხოვრებისეული ფრაზეოლოგია”
1. „საკმარისია დაფიქრდე ყველა იმ გაჭირვებასა და ტანჯვა-წამებაზე,რისთვისაც ადამიანები არიან განწირულნი და პირდაპირ გაოცდები,რომ ისინი კიდევ არ გადაეჩვივნენ ღიმილს…”
მოჰსენ მივეჩიანი – „არარაობა”
„ადამიანების სიკეთისათვის ვზრუნავდი.მათი სამსახურისათვის თავს არ ვზოგავდი.მეგონა,ჩემს ამაგს დაინახავდნენ… მაგრამ დღეს,როდესაც ავადმყოფობის სარეცელზე მიჯაჭვული ჩემს თვალთაგან გადმონადენ ცრემლებივით უგზო-უკვლოდ გაუჩინარებულ დღეებს ვითვლი,მეშინია…
ლევ ტოლსტოი – „იმისთვის,რომ ჩემგან რჩეული მკითხველების რიცხვში მოხვდეთ…”
„იმისთვის,რომ ჩემგან რჩეული მკითხველების რიცხვში მოხვდეთ,თქვენგან მცირე რამესღა ვითხოვ:
ტიტა მეგონა,გულში ჩავიკარ,კრისტოფ ვილიბალდ გლუკი – „ეპიზოდი”
თავისი პირდაპირობით ცნობილი დიდი ავსტრიელი კომპოზიტორის - კრისტოფ ვილიბალდ გლუკის (1714-1787 წლები) წინაშე საღვთო რომის იმპერიის იმპერატორმა იოზებ II-მ და მისმა ძმამ თავიანთი მუსიკალური ტალანტის წარმოჩენა სცადეს (ისინი თავს მუსიკის მცოდნეებად მიიჩნევდნენ),
დღის შეკითხვა Genia.Ge-სგან!
„ხანდახან პირდაპირ გაგაოცებს ამ აღიარებულ ჭკუის კოლოფთა სიშტერე!” – დაასახელეთ,რომელი პროფესიის ადამიანების შესახებ ამბობდა აღნიშნულ ფრაზას გენიალური დანიელი მეზღაპრე – ჰანს კრისტიან ანდერსენი?
რა უპასუხა საყვარელმა ქალმა ჰანს კრისტიან ანდერსენს?
„ზღაპრების მეფედ” წოდებულმა დიდმა დანიელმა მეზღაპრემ - ჰანს კრისტიან ანდერსენმა (1805-1875 წლები) პარიზიდან სამშობლოში დაბრუნების შემდეგ (1843 წელს) გაიცნო ერთი ულამაზესი შვედი საოპერო მომღერალი ქალი – იენი ლინდი (1820-1887 წლები),რომელსაც ქალის ინიციატივით და-ძმობა შეჰფიცა.
ჰანს კრისტიან ანდერსენი ამბობდა…
„რამდენი ადამიანია ქვეყანაზე, რომელიც სხვა არაფერია, თუ არა უგულო და უნამუსო, ცივი, ლიპი ჩრდილი. აბა ერთი ნახეთ, როგორი იღბალი აქვთ! მათმა მოქნილმა გრძელ-გრძელმა ხელებმა იციან, როგორ ჩაებღაუჭონ ოქროს, პატივს, ორდენებს, მათი გველის ენა ადვილად პოულობს გზას დიდებულ პირთა და მაღალი წრის მზეთუნახავთა გულებისაკენ…
თეოდორ შტორმი წერდა…
„ასეა ხოლმე, ჩემო ბატონო: სოკრატეს საწამლავი შესთავაზეს, ხოლო იესო ქრისტე ჯვარს აცვეს! მართალია, ჩვენს დროში ბევრი ვეღარ გაბედავს ამას,
ჯეკ ლონდონი წერდა…
„თურმე ასეთი ყოფილა სიცოცხლე, ამაო და წარმავალი მოვლენა. სიცოცხლე კაცს ტანჯავს დაუსრულებლად, სიკვდილი კი უტანჯველად მოდის. სიკვდილი და ძილი ხომ ერთი და იგივეა.