„საოცარია, დიდკაცის სახელს როგორ დააცხრებიან პატარა კაცები”.

„არის მოგონება – სამარის კარამდე უჭკნობად რომ მიგყვება, თითქოს ის ყველაფერი გუშინ მომხდარიყოს. ვერავითარი გაჭირვება ან ახალი ბედნიერება იმ მოგონებას ელვარებას ვერ დაუკარგავს”.

„აჰ, თურმე ამქვეყნად ერთადერთი სამოთხე ყოფილა, როცა შიგა ხარ, ვერ ამჩნევ ამას, სახელდობრ, ბავშვობა”.

„ღმერთმა თუ ბუნებამ არც სახე მოგვცა ერთნაირი, არც სინდისი, არც მკლავის ძალა, ყველა ერთნაირად რატომ უნდა დავფასდეთ?!”

„მიყვარს დილის საუბრები, დილაობით ჩვენი აზრები ისეთივე სუფთაა, როგორც ახალდაბანილი ხელები”. – (სრბოლა ჟამისა)

” – ქართველი ქალი უზომოდ გულჩათხრობილია (მე მას არ ვამტყუნებ, ვიმეორებ: ორ ნაბიჯზე აქედან ჩადრია და ჰარემი). ახლა უფრო მეტს გეტყვით: თქვენ ყველანი ასეთნი ხართ. ახალმოსულ უცხოელს ასე ეგონება: ქართველი ადამიანი ფრიად გულღიააო.

” – დონკიხოტობა? მაშ გაუმარჯოს დონკიხოტს! ის დამთხვეული ლამანჩელი რაინდი როგორ არ მირჩევნია ჩვენი დროის “რაინდს”,ტროლეიბუსის გაჩერებასთან რომ სდგას და არხეინად შესცქერის ავარა ბიჭებს,ახალგაზრდა ქალს შეურაცხყოფას რომ აყენებენ!”