„რაც შეეხება დიდ რუსეთს, ადამიანის სახის მქონე მხეცი უბრალოდ მხეცი კი არ არის, არამედ მეტწილად, მორჩილებით, უპასუხისმგებლობით, დაუდევრობით აღჭურვილი სულიერია,

„ – უფროსების ხათრი იქონიე, პატივი ეცი, ასიამოვნე, ასევე მოეპყარი მათ ახლობლებს, ცოლებს, მძღოლებს და, განსაკუთრებით პირად მდივნებს.

ხანგრძლივი, 25 წლიანი განშორების შემდეგ, 1922 წელს სამშობლოში დაბრუნებულმა გენიალურმა ქართველმა რეჟისორმა – კოტე მარჯანიშვილმა, რომელიც ეგზომ დანატრებული იყო მშობლიური მზის სითბოს,

„ისეთებიც ხომ არიან, ამ დღეს რომ ანდეს მთელი თავისი იმედი, მთელი თავისი სიყვარული და უკანასკნელი ძალღონე.

„ეს ჩვენი სამშობლო იწვის… ჩვენს თვალწინ, ჩვენს ფეხქვეშ, ჩვენს გარშემო, ჩვენს სულში… ისიც კი ვერ გავიგეთ, ვინ ან როდის შეგვიცვალა მხედრის ულუფა მონის სალაფავით.

„იცით თუ არა, თქვენ, რომ არის ჭეშმარიტება, რომელიც არა მარტო ხალხის, არამედ საზოგადოებრივი აზრის შემქმნელთა მხედველობის მიღმა რჩება.