„მთავარია განიცადო,ჩასწვდე მაყურებლის გულს,ააღელვო ის,გახადო შენი გრძნობის მოზიარე,ძერწო სახე საკუთარი მასალისაგან,შენი სხეულისაგან,გაათბო ის შენი სულითა და გულით,

ხანდაზმულ ასაკში შესული ქართული რეალისტური ქანდაკების ფუძემდებელი სკულპტორი და პედაგოგი – იაკობ ნიკოლაძე (1876-1951 წლები),რომლის საჭრეთელმაც სხვა მრავალ ცნობილ ქანდაკებასთან ერთად ქართველთა „უგვირგვინო მეფედ” წოდებული – ილია ჭავჭავაძის საფლავის მონუმენტიც გამოკვეთა,

საკვირველია,თუმცა ფაქტია,რომ სახვითი ხელოვნების ისეთ მექაში,როგორიც იტალიაა, XVII საუკუნეში,იმ მანდილოსნებისათვის,რომელთათვისაც მხატვრობა უმთავრეს შემოქმედებით მოტივაციას წარმოადგენდა,ნორმალურ პირობებში ცხოვრება ძალიან რთულ და შეიძლება ითქვას,გაუსაძლის მოვლენასაც კი წარმოადგენდა.

„მე ვიგრძენი,რომ მას შემდეგ,რაც თვალი ამეხილა,ჩემმა შეგნებამ თავისუფლება მოიპოვა”. – წერდა ებრაული წარმომავლობის მქონე გენიალური ფრანგი მხატვარი – ჟაკობ აბრაამ კამილ პისარო (1830-1903 წლები),რომელიც გადმოცემის თანახმად,იმდენად სათნო ადამიანი ყოფილა,რომ ჭიანჭველასაც კი არ დააბიჯებდა ფეხსო.

„ისტორიული ფიგურების ხატვა გამოთაყვანებაა! განა შეიძლება ადამიანი მონადირის მოწმობის მიხედვით დახატო? არსებობს მხოლოდ ერთი ნამდვილი ჭეშმარიტება – ხელადვე ჩახატო ის,რასაც ხედავ.თუ გამოვიდა ხომ კარგი,თუ არა და თავიდან დაიწყე.სხვა ყველაფერი სისულელეა”. – წერდა გენიალური ფრანგი მხატვარ-უნივერსალისტი – ედუარ მანე (1832-1883 წლები),

ადრეული აღორძინების ხანის გენიალური იტალიელი მხატვრის – პაოლო უჩელოს (1397-1475 წლები) ნამდვილი სახელი გახლდათ – პაოლო დი დონო.