„თვით ძველ ბერძნებს სიამაყის გრძნობას გვრიდა ის, რომ დიდი ტროა მათი ხელით დაიქცა; უძლეველმა რომაელებმა პირისაგან მიწისა აღგავეს მშვენიერი კართაგენი;

„არსებობენ ისეთი ადამიანები, რომლებიც საოცარი ალღოთი ხვდებიან ყოველგვარი სიოს ქროლვას და არავისთან არ წყვეტენ ისე კავშირს, რომ საიმედო თავდასაძვრენი არ დაიტოვონ.

„ირგვლივ მხოლოდ მასზე ლაპარაკობდნენ, როგორი იყო, როგორ ცხოვრობდა, როგორ დაიღუპა, რა თქვა ამა და ამ დროს, რა დიდსულოვნად მოიქცა ამა და ამ დროს,

„შესაძლებელია ლოდი ლამპარივით აინთოს მზეზე, მთები დადუმდნენ, ოკეანე სამუდამოდ გაირინდოს, მაგრამ ქალი არასოდეს მოიშლის მამაკაცისათვის მზაკვრული მზერის სროლას.

„მარტო ეგ არ გვაკმარა ცხოვრების უკუღმართობამ. სავალალო ის არის, რომ თვითონ ქართველნივე გულმოდგინებენ დედაბოძი შეურყიონ ქართველობას, დაუფიქრებლად იღწვიან, რომ ჩვენს კურთხეულ დედაენას, რომელზედაც დაგვიღიღინებია ეგ კაცობრიობის საგალობელი,

„ერთი მზეთუნახავის ამბავი გამიგონია, რომ თავის სიმშვენიერით ყველას თვალს სჭრიდა, მაგრამ კოშკის მისავალში ისეთი თილისმური გზაჯვარედინი ჰქონდა თურმე, რომ ვინც იმას გადააბიჯებდა, ყველა კისერსა და კინჩხს იტეხავდაო.

„ეჰ! აღარ იცის კაცმა, რა სჯობია – ის თუ ჩვენი მამა-პაპანი უძეოდ გადასულიყვნენ და ამით შთამომავლობა გავენთავისუფლებიეთ ამ წუთისოფელთან წუთიერი სტუმრობისაგან და სიკვდილის განცდის აუცილებლობისაგან, თუ ის,

„იყო და არა იყო რა… მადლობა თქვენდა, მშვენიერო მშობლიურო ზღაპრებო! რამდენი სიკეთე, სინაზე და სიყვარულია ჩაქსოვილი თქვენს ჩუქურთმებში!

„იწვალებ, იჯახირებ, შემოუვლი შენს წილ წრეხაზს და გახვალ ამ წუთისოფლიდან! ეს არის და ეს. სიცოცხლე კი გრძელდება.

„საყვარელ ქალს, რა ლამაზიც უნდა იყოს, სხვების შესახედავად თავზე ხელის გადასმას და ქუჩაში ჩამოტარებას ნუ მიაჩვევ. სუსტმა მამაკაცებმა იციან ქალით თავის მოწონება – აქაოდა,