„რა არი ადამიანი, რა რთული, ამავე დროს, რა სუსტი და იოლად მოწყვლადი ნაწილებისაგან არის აგებული. რამდენ გარეგან, შინაგან სნეულებას, სტიქიურს, პოლიტიკურს, სოციალურ, ეროვნულ კატასტროფას უნდა გადაურჩეს, რომ დაბერდეს თუნდაც.

„ვინც მდგარა დედის ცხედართან, ვისაც მიუპყრია უკანასკნელი მზერა მისი ფერმკრთალი სახისათვის, მისი ძვირფასი, მიმქრალი ნაკვთებისათვის, შეუძლებელია

„ადამიანი შვილს შვილიშვილობამდე და თვით შვილიშვილის შვილამდეც კი გასდევს თავისი დაუღლელი თუ დაღლილი მშობლისეული სიყვარულით, თუკი წუთისოფელი საამისო დროს მისცემს და

„წესიერების თავი და ბოლო ქვეყნად არავინ იცის და ვერც გაიგებს. ზოგჯერ ისეთ კაცს ეძახიან წესიერს, რომელიც თავის თავსაც ატყუებს მარჯვედ და სხვათა მოტყუებასაც ბრწყინვალედ ახერხებს,

„ვსვამ, და მერე რა, რომ ვსვამ? ყოველი პატიოსანი კაცი სვამს და ყოველი ლოთი, პატიოსანი კაციაო, – ერთი მწერლის თქმისა არ იყოს. როცა ჩავუკვირდები ჩვენს გონებრივ და ზნეობრივ სიღატაკეს, როცა ყოველივე ადამიანურ უფლებას გათელილს წარმოვიდგენ,

„სიმდიდრე ჭკუით თუ არ მოიხმარე, ან დაგაბრმავებს, ან კაცობას წაგართმევს, გაგაველურებს, მხეცად გაქცევს…”

„ბევრი რამ შეიძლება მოხდეს, მაგრამ ადამიანს ვერავინ შეაჩვევს ფეხით სიარულის ნაცვლად, თავით სიარულს და თვით აზროვნების ნაცვლად, ფეხით აზროვნებას”.

„რა უნდა იყოს იმაზე კარგი, თუ არა ძვირფას ადამიანზე ფიქრი, თანაც როცა იცი, რომ ის ძვირფასი ადამიანიც ფიქრობს შენზე, რომ არ არის არც ერთი წუთი, არც ერთი დღე და წამი,

„ხელოვნება, ნიჭი და ცოდნა დიდი ოფლია. სამივე ერთად რომ განაყოფიერდებიან, მერე გვეძლევა ჭეშმარიტი ქმნილება. ეს განაყოფიერება ხან სიჭაბუკეშივე ხდება, ხანაც მოგვიანებით,

„მთავარი უბედურება ისაა, თავად რომ არის ადამიანი ყველაფერში დამნაშავე, თავად არის საკუთარი თავის მტერი,