“დაე თითოეულმა აკეთოს რაც ხელეწიფების.ყოველი ღონით ისწრაფოს მიუღწეველი მიზნისაკენ.უკანაკნელ ამოსუნთქვამდე ილტვოდეს შემოქმედის მიერ ნაბოძები ნიჭის გაფურჩქვნისაკენ.მარადჟამს ისწავლოს,ისწავლოს,რამეთუ “სიცოცხლე ხანმოკლეა,ხელოვნება კი მარადიული”.

1930 წლის ივნისის ოცდაცხრას თბილისში დავით კლდიაშვილის იუბილე იმართებოდა.ამის შესახებ გაზეთებში ადრევე იბეჭდებოდა ცნობები,ჟურნალებში თავსდებოდა წერილები.დედა და მამა იმხანად სიმონეთში ცხოვრობდნენ.თუმცა სოფელში გაზეთები მოსდიოდათ და იქიდანაც შეეძლოთ ყველაფერი გაეგოთ,მე მაინც ხშირად ვწერდი მათ მომავალი იუბილეს სამზადისზე.უმთავრესად მაინტერესებდა დედის პასუხი, – რა შთაბეჭდილებას ახდენდა ეს ამბავი დავითზე,რას განიცდიდა?

“თქვენო კურფიურსტულო უბრწყინვალესობავ! ვბედავ და მოკრძალებით ვუგზავნი თქვენს კურფიურსტულ უბრწყინვალესობას რამდენიმე მუსიკალურ ნაწარმოებს,შექმნილს ჩემი საყვარელი და სანდო მოწაფის ბეთჰოვენის მიერ.

“გთხოვთ ნუ იფიქრებთ,რომ სიკვდილის მოახლოებამ შემაკრთო ან გუნება წამიხდინა,პირიქით,თავს მხიარულად ვგრძნობ… პირველ ყოვლის,მხატვრობა არ მიმიტოვებია,