მეც ისე, როგორც ყველა ქართველი,

ლექსს ვწერ, სჯა-ბაასს ვბედავ,

ყრმობის გალიაში ჩიტივით ჩაკეტილი

ყრმობას ვეთხოვები თითქოსდა თავიდან, –

ვგონებ,ცოდვის ზღვაში ვიძირებით,

გულის გახეთქვამდე ვყვირი მე, –

რაც თავი მახსოვს,მალიმალ

კვიცივით ვხედნი სირცხვილს, –

ქალი?! -

მიყვარს,

თამბაქოს კვამლით

მსურს სახენი ვაოტო თქვენი,

თავისი ვისაც ცოტათი სწამდა:

ვინ წლობით დუმდა,

როდემდე უნდა დავიბანო პირი ყოველდღე?!

ყოველ საღამოს

საქართველოში წინათ მრავალი,

ისტორიულად არწარმავალი,