1054 წელს ქრისტიანული ეკლესიის ორ ნაწილად – მართლმადიდებლურ და კათოლიკურ ეკლესიებად გაყოფის დროს,რომელსაც – “დიდი სქიზმის” სახელით ვიცნობთ,კონსტანტინოპოლის პატრიარქმა – მიხეილ I კერულარიოსმა (1000-1059 წლები) და რომის გერმანული წარმომავლობის მქონე პაპმა ლეო IX-მ (ერისკაცობაში ბრუნო ფონ ეგისჰაიმ-დაგსბურგმა – 1002-1054 წლები),

“ჯვარს აცვეს ღმერთი.რაღა გინდა,ადამიანო? კეთილგონიერი ავაზაკი რომ არ ყოფილიყო – გამართლება არ გექნებოდა შენ,ის რომ არ ყოფილიყო, – დედამიწა სამუდამოდ დარჩებოდა ჯოჯოხეთად.როცა ქრისტეს მიმართ დაბრკოლდა ყველა მოწაფე,ავაზაკმა აღიარა იგი ღმერთად და მეუფედ:

1. “ვისაც ღმერთის არ ეშინია,მას ყველაფრის უნდა ეშინოდეს”. – წმინდა ათანასე დიდი

1. „ღმერთთან სალაპარაკოდ ყველას თავისი განსაკუთრებული, გასაიდუმლოებული ენა გააჩნია; სიცოცხლესავით მარტივი, პურივით აუცილებელი, სიკვდილივით უკიდურესი და სიყვარულივით გულუბრყვილო”. – ოთარ ჭილაძე

1. “საკუთარ თავს შთავაგონოთ – ნუ განვიკითხავთ სხვებს,რადგან ჩვენში საკმაოდ ბევრია ის,რაც სხვაში არ მოგვწონს”. – ღირსი ნილოს სინელი

ზაქქუმი – მუსულმანთა წმინდა წიგნის – “ყურანი”-ს მიხედვით წარმოადგენს ჯოჯოხეთში არსებულ მცენარეს (ხეს),რომელიც “გეენიას ფესვებზეა” წამოზრდილი და მისი ყოველი ნაყოფი ეშმაკების სახოვანია.