„ცხოვრებაში კაცი შაბივით უნდა იყოს, რომ დაწმინდოს ყველაფერი, რაც ოდესმე არამზადებს აუმღვრევიათ და შეუბილწავთ.

„უნდა დავიხსომოთ ერთხელ და სამუდამოდ, რომ ქონდრისკაცი ვერასოდეს ბუმბერაზობას ვერ იქმს და უნიჭობა ნიჭიერებას ვერ გასწევს, რაზომ ავტორიტეტითაც არ უნდა აღვჭურვოთ იგი!

„საკუთარი სახლი, რაც არ უნდა დაუცველი და დაძველებული იყოს იგი, მაინც სხვის ციხესიმაგრეებს სჯობია, რადგან შენია, შენი ნაფიქრალით, შენი სუნითაა გაჟღენთილი

„უბედურებაში ჩავარდნილ კაცს ყველაფერზე მეტად თანაგრძნობა სჭირდება, თუნდაც მოჩვენებითი, ყალბი, მოვალეობის მოსახდელი.

„მას შემდეგ, რაც ჯარისკაცი ოფლისა და ნივრის სუნს ნელსაცხებელში გაცვლის, ან საომარ გვირგვინს სანადიმო თასს ანაცვალებს და წყაროს წყალს ღვინით თუ

„მსოფლიოს დამწიოკებელნი და სისხლმაქცევარნი დღემდე, „ისტორიის ნებიერნი” ყოფილან: ისტორიკოსი, მწერალი, თუ საერთოდ ყოველი „რჯულის” კალმოსანი,

„უცხო ტომისანი, აბჯარასხმულნი თუ უაბჯრონი დასახმარებლად არასოდეს არ უნდა მოიწვიოს კაცმა თავის ქვეყანაში! უფრო უარესია,

„ეჰ, უმადურობა გარდაუვალი შედეგია იმ სამსახურისა, რომლისთვისაც ყოველგვარი მადლობა უმნიშვნელო გასამრჯელო იქნებოდა”.

„ადამიანი, რომელსაც ხანგრძლივი სიცოცხლე ელის, დროს არავითარ ყურადღებას არ აქცევს. იგი ფიქრობს, რომ მის წინ მთელი მარადისობაა.