„მოახლოვდა აგვისტო, დადგა დრო გიგილოს ჩამოსვლისა და ჩამოვიდა იგი დახრუკული, გარუჯული, ტანსა და პირზე სამხრეთის მზემოკიდებული და გამოცხადდა ასე პირშავად გასაუბრებაზე.

- თანამედროვე მხატვრულ ლიტერატურას კითხულობთ?

„ – ღმერთს ქვეყნად ადამიანზე ზარმაცი არაფერი გაუჩენია. – ჩაერია საუბარში ბატონი ისიდორე, – საცოდავი, კაცობრიობის გაჩენის დღიდან რას არ შვრება, წელებზე ფეხებს იდგამს,

„ყველგან და ყოველთვის, და მრავლადაც არის, იმისთანა კაცი, რომელსაც მაყურებლად ყოფნა უყვარს”.

„ – პეპინო შეწყნარებულია! – წამოიყვირა ანდრეამ და აქამდე გარინდული, ახლა გამოერკვა, – რატომ შეიწყნარეს იგი და არა მე? ჩვენ ორივენი უნდა მოვმკვდარიყავით, თქვენ აღმითქვით, რომ ის ჩემზე ადრე მოკვდებოდა;

„რაც უნდა ბევრი იცინოთ, მაინც ისე ვერ დამცინებთ, როგორც მე დავცინი ჩემს თავს!”

„მეგობრის გამცემი რას არ იკადრებს!”

„ზოგიერთი ადამიანი ჩვეულებრივი იბადება, ზოგიერთი ჩვეულებრივი მერე ხდება, სხვებს კი ჯიუტად თვლიან ჩვეულებრივებად”.

„ – მას შემდეგ, რაც მე დავეცი – იქნება იმაზე დაბლა, ვიდრე სხვები – მას შემდეგ ადამიანებს ვაშიშვლებ, რათა ვიპოვო ჩირქოვანი წყლული და მე მას ყოველთვის ვპოულობ.

„თუ კარგი ხარ, სუ კარგი უნდა იყო, თუ არა-და, ნახევარი კარგი, ნახევარი ცუდი – ეგ როგორღაც არ მამწონ”.

„დიდსულოვანი ადამიანები ყოველთვის მზად არიან, გამოავლინონ თანაგრძნობა, თუ მათი მტრის უბედურება აღემატება მათ ზიზღს”.