„ჩვეულებრივი ამბავია. ყველას მაღლა უნდა ჯდომა ორბივით”.

„მართლაც, რატომ არის, რომ პირველსავე ტკივილზე, სულისა იქნება თუ ხორცის, დიდი თუ პატარა, უკურნებელი თუ წუთიერი, ადამიანი არავის უხმობს – არც მამას,

„მე მიმაჩნია, რომ ლამაზი ქალი ბუნების უმაღლესი განძი და ბედნიერებაა. არც ერთ მოვლენაში და ბუნების სხვა ნაყოფში არ იყრის იმდენი სიმშვენიერე თავს, როგორც ლამაზ ქალში”. – (ბიძაჩემი)

„ღმერთი უხილავია, მაგრამ ყველაფერში იგრძნობა”.

„მეტად ძნელია ადამიანი სიკვდილს გადაარჩინო, თუ მას სიცოცხლე მოსძულებია”.

„ასე მგონია, რომ ყველა ადამიანს ერთნაირი სენი სჭირს – ბედნიერად უნდა ცხოვრება”.

„ქუჩაში ეკლესიის წინ და უკან დადიოდა, შიგ ვერ შედიოდა და ვეღარც თვალს აშორებდა ეკლესიას.

„ახლა შევალ, – ფიქრობდა ის, – ახლავე… კიდევ ერთი წუთი…

„დედის სიყვარულისთანა მშიშარი არა იქნება რა! სუყველა იმას აშინებს, სუყველა იმას ერჩის და მოსვენებას უფრთხობს. ან სად იცის დედამ მოსვენება?

„ხდება ხოლმე, ყველაზე სქელკანიან ადამიანსაც კი ესმის სინდისის ხმა”.