“ჩვენი საზოგადოებრივი ცხოვრება გვასწავლის,რომ თუკი მივეცემით ჩვენს სურვილებს,ჩვენს გატაცებას,შეიძლება,ვიქცეთ არა ადამიანად,არამედ – სიმახინჯედ: ულმობლად,ლოთად,ნარკომანად,მატყუარად,მხდალად და სხვა ამის მსგავსად.

მოვა როგორც იანვარში

თოვლის ფიფქის ცვენა,

„სიმდიდრე და სიბრძნე მხრებზე წამოსხმული ბეწვეულის სიმძიმეში კი არაა, არამედ იმაში, რაც ადამიანებს ხალას გულებში აქვთ; ყველამ გაიგოს, რაოდენ დიდი სისულელეა ფიქრი, თითქოს ბუნება ისე მტრულადაა ჩვენდამი განწყობილი და ღმერთი ისე უმოწყალოა,

“არ ვიცი,რა ძალა მეწევა შენკენ.რაზედაც არ უნდა ვიფიქრო,ყველაფერი მეჩვენება დიდი და საოცარი.ვერას ვხედავ (შენს მოქმედებაში) დასავიწყებელს…