„საერთოდ,ადამიანი ჩვეულებრივია და ასეთიც უნდა იყოს – ჩვეულებრივი – ანუ, ცოტა გულადიცა და ცოტა მშიშარაც, ცოტა გულუხვიცა და ცოტა ძუნწიც, ცოტა კეთილიცა და ცოტა ბოროტიც, ცოტა ჭკვიანიცა და ცოტა ბრიყვიც, ცოტა ბედნიერიცა და ცოტა უბედურიც,რადგან ეს „ცოტა-ცოტაობა” აძლებინებს სწორედ

1902-1906 წლებში ქართველობა საქართველოში ისე გრძნობდა თავს,თითქოს უცხოეთში იყო და არა თავის სამშობლოში. გაძარცვული, უფლებააყრილი, დაბეჩავებული, დევნილი, საკუთარ ბაზას – ეკონომიურ, სამრეწველო დაწესებულებათ მოკლებული, აბუჩად აგდებული მთავრობისაგან და მეზობლებისაგან – ქართველობა მეორე და მესამე რიგში იყო ჩაყენებული.