მეც ისე, როგორც ყველა ქართველი,

ლექსს ვწერ, სჯა-ბაასს ვბედავ,

„სიყვარული, ძვირფასო ზუზუ, მხოლოდ შეყვარებულობაში როდი ძევს, სადაც ჩვენდა გასაოცრად, ერთი განცალკევებული სხეული მეორისთვის უსიამო აღარ არის. იგი ყველგან ტოვებს ნაზ ნაკვალევს, რაღაცით მიანიშნებს თავის არსებობას და ამ ქვეყანას ასე მოეფინება.

ყრმობის გალიაში ჩიტივით ჩაკეტილი

ყრმობას ვეთხოვები თითქოსდა თავიდან, –

„ქალი ყველაზე ლამაზი, ყველაზე ლამაზი, ყველაზე ლამაზი როდის არის, იცი? როცა გულაღმა წევს, თვალები ცრემლებით აქვს სავსე და თან იცინის, იცინის”… – (თაფლობის თვე)

„იყო ის, ვისიც ეშინიათ და სძულთ? სწორედ ეს ნიშნავს იყო ღმერთი”.