ესპანურ სახვით ხელოვნებაში „ოქროს საუკუნედ” წოდებული პერიოდის ერთ-ერთი უდიდესი წარმომადგენლის, გენიალური ესპანელი მხატვრის – დიეგო ველასკესის (1599-1660 წლები) უკვდავი შემოქმედების ყველაზე დიდ მოტრფიალედ, ესპანეთის მეფე ჰაბსბურგთა დინასტიიდან – ფილიპე IV მიიჩნეოდა.

ებრაული წარმომავლობის მქონე დიდი ავსტრიელი ფსიქოლოგისა და ფსიქოანალიზმის ფუძემდებლის – ზიგმუნდ ფროიდის უმცროსი ვაჟის – ერნსტ ლუდვიგის ვაჟიშვილმა – ლუსიენ მაიკლ ფროიდმა (1922-2011 წლები),

დიდი ფრანგი იმპრესიონისტი მხატვარი და კოლექციონერი – გუსტავ კაიბოტი (1848-1894 წლები) ერთობ ენერგიული ნატურა გახლდათ. გარდა სახვითი ხელოვნებისა და ფილატელიისა,

„ეს არის ხელოვანი, რომელსაც თავისი განსაკუთრებული ნიჭით ჭკუიდან გადაყავს ადამიანებიო”, – ამბობდნენ ერთნი გენიალური იტალიელი სკულპტორისა და არქიტექტორის – ჯოვანი ლორენცო ბერნინის (1598-1680 წლები) შესახებ, მეორენი კი მას „ჩვენი დროის მიქელანჯელოდ” მოიხსენიებდნენ.