ვისია, ქალი ლამაზი, ბოლოს და ბოლოს ვისია?!

ისევ სადაო გაგვიხდა, რაც ჩემ და ჩემი ძმისია.

სანამდე არმაზს ახვევია მგლების ხროვები,

და მათ ყმუილზე იბზარება ძველი ქვიტკირი,

სხვა არაფერი, მუხაო,

შენს ჩრდილ ქვეშ დგომა მეწადა,

წყალი მორჩილად გილოკავს წვივებს

და ჩუმი კრძალვით მკერდამდე გწვდება,

წყლულო სულ დამრჩე წყლულადა,

არასდროს განმრთელდებოდე,

მთვარე რო უღრუბლო ცაზე -

ისე ამოსჩნდი წყაროდან,

კაცნი საფიხვნოდ ვგროვდებით,

ვყბედობთ, ვიქავებთ ენასა,