„მე ვიცი არც სასუფეველი მომელის ცათა შინა და არც სახელი, დიდება და თაყვანისცემა ამ ქვეყნად, მაგრამ მე ძეგლი უნდა დამიდგან არა იმიტომ, რომ მწერლობაში ვმუშაობდი, პოლიტიკაშიც ოდნავ ვიღებდი მონაწილეობას,

“ვწერ და ვწერ. ვაშენებ, ვთოხნი, ვამყნი ვაზს. გაზაფხულზე, ნერგს, ჩემს ეზოში რომ ადგილი არ ექნეს, მეზობლისას დავრგავ. ბოლოს და ბოლოს, ქუჩაში დავრგავ, გზის პირზე. დავაქროლებ მანქანას

“დავიწყება ისტორიისა მომასწავებელია ერის სულით და ხორცით მოშლისა,დარღვევისა და წარწყმედისაც.წარსული მკვიდრი საფუძველია აწმყოსი,როგორც აწმყო – მომავლისა.

“ყოველი განათლებული კაცი,ყოველი ინტელიგენტი,რომელსაც მართლა გული შესტკივა თავის ქვეყნის ავ-კარგიანობაზე და ბედ-იღბალზე,ამ თავითვე უნდა ცდილობდეს,

„ლიტერატურულ სკოლებში არასოდეს მიფოთარებია, მთავარია რას და როგორ სწერ. თუ მწერალი განყენებულია, ის ჩემთვის არ არსებობს. გადავა დრო,

დიდი ქართველი პოეტი - ლადო (ვლადიმერ) მელქისედექის ძე ასათიანი (11917-1943 წლები),სიცოცხლის უკანასკნელ ეტაპზე იმ საშინელი სენიდან,რასაც ტუბერკულოზი ჰქვია,დიდად იტანჯებოდა.იმ პერიოდში ტუბერკულოზით განკურნება ფაქტიურად შეუძლებელი იყო.