ტიმოთი დექსტერი – “ყველაზე იღბლიანი ბიზნესმენი”

ტიმოთი დექსტერი - დაიბადა 1747 წლის 22 იანვარს,მასაჩუსეტსის შტატის ქალაქ მადლენში.იგი წარმოადგენდა ერთ უბრალო და გაუნათლებელ ადამიანს,რომელიც ისტორიაში შევიდა,როგორც ერთ-ერთი ყველაზე “იღბლიანი ბიზნესმენი” და ზოგადად იღბლიანი ადამიანი.

“დამაკვირდი”

1. სამი რამ ყოველთვის უნდა ახსოვდეს ხელმწიფეს: ერთი,რომ იგი მმართველია ერისა,მეორე – კანონისა და სამართლის თანახმად უნდა მართავდეს და მესამე – მმართველობა მისი საუკუნო არ არის.

ნიკოლო დი ბერნანდო მაკიაველის მოსაზრებები…

“კარგა ხანია, აღარ ვლაპარაკობ იმას, რასაც ვფიქრობ, და არასოდეს ვფიქრობ იმას, რასაც ვლაპარაკობ, და თუ შემთხვევით სიმართლის თქმა მიხდება, ტყუილის ისეთ გროვაში ვმალავ, ვერც კი მიაგნებ”.

ფრანსუა მარი არუე (ვოლტერი) – “საფრანგეთის შესახებ” წერდა…

“კიდევ და კიდევ გვიხდება იმის აღიარება,რომ ისტორია არის ჯაჭვი დანაშაულობისა,სიგიჟისა და უბედურებისა,რომელთა შორის უდაბნოში აქა-იქ გაბნეული ოაზისებივით იშვიათად თუ შეხვდებით კეთილის მოქმედ ადამიანებს ან ბედნიერ ეპოქას.

ალიო მირცხულავა – “ვერხვი”

კლდეზე ვდგავარ თეთრი ვერხვი,მხრები ამიტოტებია,

ვინმე ხრამში თუ გადასცდა, – ხელი გამიწოდებია,

არტურ ლაისტის მოგონებებიდან – “ოთარაანთ ქვრივის შესახებ”

დიდი გერმანელი მწერალი,პუბლიცისტი და მთარგმნელი – არტურ ლაისტი (1852-1927 წლები),რომელიც მეგობრობდა იმ პერიოდის ქართველ ინტელექტუალებთან,გამოირჩეოდა ქართული კულტურის კარგი ცოდნით.იგი თავის მემუარებში,უდიდესი ქართველი მამულიშვილის ილია ჭავჭავაძის “უკვდავი” ნაწარმოების - ”ოთარაანთ ქვრივის” შესახებ იგონებდა:

ხალხური – “სიკვდილმა ჩამოიარა”

სიკვდილმა ჩამოიარა,

ობოლი დახვდა წინაო,

ნიკოლო მაკიაველის თხზულებიდან – “ხელისუფლება”

“არსებობს ბრძოლის ორი მეთოდი, ერთი – კანონის გამოყენებით, მეორე – ძალის მეშვეობით. პირველი – ადამიანისათვის არის დამახასიათებელი, მეორე – მხეცისათვის. მაგრამ, რაკი პირველი მეთოდი არასაკმარისი აღმოჩნდება ხოლმე, ადამიანმა მეორეც უნდა მოიშველიოს.

“ფრაზეოლოგია კინოფილმებიდან”

1. ” – წვერს ვიპარსავდი და ლოყა გავიჭერი.

“სიბრძნის წუთი”

მოლა ნასრედინი ერტ-ერთ ჩაი-ხანაში ყველას უმტკიცებდა,რომ იგი ღამითაც ისევე კარგად ხედავდა ყველაფერს,როგორც დღისით.მის ამ სიტყვებს კი დამსწრე საზოგადოება სიცილითა და ირონიით შეხვდა.ერთ-ერთმა ჩაი-ხანის სტუმარმა ნასრედინს შეფარული სარკაზმით ჰკითხა: