ამონარიდები გიორგი ხორგუაშვილის მოთხრობიდან – „კნაპე”
„ – ეჰ, ნეტავ რაც ვიცი, ისიც არ ვიცოდე!”
ამონარიდები თამაზ ჯიბღაშვილის რომანიდან – „ადამიანი მარტო არ არის”
„ცხოვრება დიდი მდინარეა, ჩანჩქერივით მიჰქრის და თან ადამიანებს მიგვაქანებს”.
„დამაკვირდი”
ამონარიდები ნოდარ შამანიძის მოთხრობიდან – „გატეხილი სეიფი”
„ – ჭიშკარს რომ ვაკეთებ, ალბათ, ფიქრობ: მოფოღროცებულ-მოღიავებულ სასაფლაოს ჭიშკარი რად უნდა, დააღირე თავი და შედი, საიდანაც მოგესურვოსო, არა?!
ამონარიდები გიორგი ხორგუაშვილის მოთხრობებიდან…
„ძნელი გასარჩევია სულდგმულებში ადამიანი ვინ არის და მხეცი ვინ. ჯერ კიდევ ვერ დავრწმუნებულვართ, რომ უსინდისო კაცს ცარიელი სიტყვით შერცხვენა და გაკიცხვა მხოლოდ ღიმილს მოჰგვრის და მეტს არაფერს…” – (კნაპე)
ამონარიდები ბორის ჩხეიძის მოთხრობიდან – „კეთილი სიტყვა”
„კარგი, მოსაწონი, მშვენიერი, ყველას უნდა მხოლოდ მას, ერთადერთს ერგოს, ერთადერთს ეკუთვნოდეს”.
ამონარიდი ფრანც ფიუმანის მოთხრობიდან – „ღვთის სამსჯავრო”
„ჰმ, პატიებას მთხოვს ეს საცოდავი, მომჩერებია და კურდღელივით ცახცახებს”, გაიფიქრა მან და თვალი მოჰკრა, ბერძენს მუხლები და ხელები უკანკალებდა. ისიც დაინახა, რა მონური სიმხდალით იცქირებოდნენ მისი თვალები,
ამონარიდები ლიტერატურული ნაწარმოებებიდან…
„ხანდახან ადამიანის ენაც უძლურია, ამიტომ დადუმდება ხოლმე და მარტო თვალებიღა მეტყველებენ”. – გიორგი ნატროშვილი (თეთრხალათიანი კაცი)
ამონარიდები ბორის ჩხეიძის მოთხრობებიდან…
„ზოგი ადამიანის გულს ოქროს თვისება აქვს. ათასი წელიწადიც ეგდოს ჯეღლსა, ნაგავსა და უწმინდურობაში, ამოიღებ, გაფერავ და ისევ ოქროა”. – (ავტობუსი N37)
ამონარიდები ლადო ავალიანის ნოველიდან – „როცა მზე პირს იბანდა”
„თურმე ნუ იტყვი… ძალიან ადვილია, როცა რამე არ გესმის. გულგრილად უცქირო სხვების კისრისტეხას”.