“გახსოვდეთ,რომ მცდარი აზრი,როგორი უხეშიც არ უნდა იყოს,თუკი გულწრფელია,უნდა სიბრალულს იწვევდეს ჩვენში და არა დაცინვას.გონებით ბრმა ადამიანი ისეთივე საცოდავია,როგორც თვალდავსებული და თუ ან ერთი,ან მეორე პირდაპირ გზას ასცდება,იგი არც დამნაშავეა და არც სასაცილო.

„ვგონებ,ვისლავა შიმბორსკას ლექსია: ქალი, რომელიც უძვირფასესმა ადამიანმა მოკლა, მკვლელის წასვლის შემდეგ ადგება, სისხლის ტბორს მოამშრალებს, წაშლის უმძიმესი დანაშაულის კვალს და ისევ მარადიულ ძილს მისცემს თავს, დაიმედებული, რომ მკვლელს აღარაფერი ემუქრება ჩადენილი დანაშაულის გამო…

“სიზარმაცეში ნუ ჩაეფლობით,იცოდეთ,ზიზღის ღირსი,უსახელო სიცოცხლე იქნება თქვენი ხვედრი.იგი არ მოგცემთ გასაქანს მოიმოქმედოთ რამე,წიგნად დასაწერი და არც წიგნს დაგაწერინებთ,წასაკითხად ვარგისს,ხოლო ყველა გონიერი კაცი ხომ ამ ორი მიზნიდან ერთერთისაკენ მაინც უნდა მიილტვოდეს.უსაქმურობა,ჩემი შეხედულებით, – თვითმკვლელობის ნაირსახეობაა:

„ – ჩვენ ლოგიკურად ბანდიტიზმს უნდა ვეზიაროთ… ყოველი იდეა, ძვირფასებო, თავის ზნეობას ქმნის. წმინდა საკუთრება, პატიოსნება, პიროვნების ხელშეუხებლობა ქვემეხებით დაგლიჯეს. ძირიან-ფესვიანად გაძარცული ბურჟუა რევოლუციაზე ბღავის.

“ოდითგანვე საქართველო მტერთან ბრძოლაში იმიტომ მარცხდებოდა,რომ არ ჰყოფნიდა ცოცხალი ძალა – მებრძოლები,ჯარისკაცები,თორემ მხედარმთავრები ბევრზე-ბევრი ჰყოლია და მერე როგორი! სულ ერთმანეთზე უკეთესები…