„სხვისი ჭირისთვის ვერ მოვიცალე, რადგან საკუთარსაც ძლივს დავათრევდი. მაინც ვიარე და მარადი ვეძიე, მაგრამ ვერ ვიპოვე და დავივიწყე”.

„ჭკუა რომ მქონდეს, პირზე ბოქლომს დავიდებდი”.

„არავისი ისე არ მეშინია, როგორც საკუთარი თავისა…”

„მე ვიცი, რომ არც სასუფეველი მომელის „ცათა შინა” და არც სახელი, დიდება და თაყვანისცემა ამქვეყნად,

„ვფიქრობ, სამშობლო დავით აღმაშენებლის „გალობანი სინანულისანი” არის, დემეტრე მეფის „შენ ხარ ვენახი”, პაატა სააკაძეა, ქეთევანის დაშანთული მკერდი, თამარის გვირგვინი და „ვეფხისტაოსანია”.

„მინდოდა ქართველი თორმეტი მილიონი, სულ ათი-თორმეტი მილიონი მენახა”.

„ადამიანის წარსული არის მისი ნაცხოვრები წლების მწლატეგემოიანი სასმელი, რომელსაც შეუძლია დაუთრობლად აგატიროს და გაცინოს უსიხარულოდ…”