“შვილნო,გაწყენთ თავს და მოგახსენებთ: ჩემის ცოდვით ისეთი ხომ არავინ გამოხვედით,რომ მეცნიერება მიგეღოთ,მაგრამ ეს ხომ ბუნების წესია: იცოდეთ: სიტყვიერნი დავიბადენით და სიტყვიერს გონებაც უნდა ჰქონდეს და გონებიანს ხომ ეს შვენის,თავის სარჩო და სასიცოცხლო მოიგონოს და ეცადოს,

ფენომენალური მეხსიერებისა და სმენის მქონე XIX-XX საუკუნეების ერთ-ერთი ყველაზე სახელგანთქმული იტალიელი მუსიკოსი და დირიჟორი – არტურო ტოსკანინი (1867-1957 წლები) ამბობდა:

“ყურადღებით ვადევნებ თვალს საქართველოში მიმდინარე მოვლენებს.ღმერთი ყველას უმართავს ხელს,ვინც კი საკუთარი ერის კეთილდღეობისა და ბედნიერებისათვის იღწვის.უცილობლად გასათვალისწინებელია,რომ სხვა ერის შვილები არასოდეს აფასებენ სათანადოდ უცხოელის დამსახურებას მათი ერის წინაშე,რაოდენ დიდიც არ უნდა იყოს იგი.

“ყოველ ქვეყანაში,ყოველ ხალხისაგან გარდა ველურისა,მიღებულია,რომ თავიანთი გამოჩენილი შვილების 25 წლის მოღვაწეობა იდღესასწაულონ ხოლმე.ამ დღესასწაულს ეძახიან “იუბილეს”.ჩვენ,ქართველები არ მივდევთ ამ ჩვეულებას,ალბათ იმიტომ,რომ 25 წელიწადი არ მიგვაჩნია საკმარისად და მეტსა ვთხოულობთ.

მსოფლიო ჩემპიონატის მონაწილე თითოეული ქვეყნის მოსახლეობა ერთადერთ გუნდს,თავის,საკუთარ ეროვნულ ნაკრებს დაუჭერს მხარს,ჩვენ კი ოცდათორმეტს და ოცდათორმეტივე სხვისი იქნება.

“ისე, სხვათაშორის თუ ვიტყვით, უცხოური საჩუქრები თუ სამკაულები ძველთაგანვე ჰყვარებიათ ჩვენში, შაჰთა თუ ყაენთა საბოძვარისთვის, ხალათისთვის, უცხო ქვეყნებიც ურბევიათ, თავიანთთვისაც არ დაუყრიათ ხეირი.

„სახელოვან უცხოელებს ქართველობას აბრალებენ, სახელოვან ქართველებს არა-ქართველობას სწამებენ.

„ჩემთვის საქართველოს მომავალი ნიშნავს საუკუნეთა მრავალთა შემდგომ ქართველი ყმაწვილის ხმას: „ – აი, ია!”